ساکش را که می پیچید زیر لب زمزمه می کرد: کربلا کربلا ما داریم می آییم...
لباس پوشیده چادر به سر آماده رفتن بود که صدای "مامان" گفتن دختر سه ساله اش او را به خود آورد.
بغضی کرد و گوشواره های دخترکش را در آورد...
نجوا 1: شهادت بانو رقیه تسلیت...
نجوا 2:این داستان کوتاهم پارسال تو یه مسابقه مقام اول اورد...
نجوا 3:از شنبه امتحانات ترمم شروع میشه.لطفا خیلی دعام کنید...
نجوا 4:بازدید وب کم شده.نظرات کمتر...به فکر یک تغییر اساسی در سبک نوشته ها دارم...منتظر باشید...
نجوا 5:التماس دعا...
نجوا 6:...
روز ها
چون اوهام ِ در هم یک دیوانه
در سکوت مطلق ِ تنهایی هایم
غـــــــــ ـــــــ ــــــــــــ رق می شوم...
و
شاید از دیار ِ کودکی هایم
خاطره ای
حرفی
روزی
ساعتی
یا...
هر چیزی
شاید چیزی از کودکی هایم در گلوی ِ احساسم گیر کرده است...
شاید هوای ِ این روز های ِ شیراز هوای ِ دلم را هوایی کرده است...
شاید مرور گذشتگانم حسرتی ست بر انبوه روز ها
که سخـــــ ــــ ـــت فراموش می شود...
یا شاید
این هوا منتظر است
منظر یک اتفاق
یک جهش
یا نه!
یک تولد ِ پر شکوه
پر از رنگ
پر از سکوت معنا دار زمان
شاید...
اتفاقی در راه است...
این را همان احساس ناشناخته ی دنیا به من فهماند...
اتفاقی در راه است...
اتفاقی پر شکوه...
اتفاقی پر رنگ...
هست!
هست که روز هایم پر شده از رنگ های مصنوعی ِ طبیعت!
هست...
باور دارم...
اتفاقی در دلم نیافتاده سات
این یک نداست
از فرسنگ ها دور از توانایی شنوایی یک انسان...
نشنیدم!
حس کردم
مثل همان لحظاتی که پر می شوم از احساس های کبود...
.
.
.
.
و چون یک لحظه ی پوچ
احساس می کنم
تمامی این اتفاقات چیزی نیست
جز یک گل کاغذی
پر از رنگ
پر از حس
و بی دوام تر از تمامی رنگ ها و حس ها
دچار ِ پوچی ِ احساس شده ام...
صدای پیامکش میان گریه عزاداران گم بود اما لرزش موبایل او را متوجه کرد.
ــ تو این پول رو گرفتی اما خدا شاهده راضی نبودم.دیگه خودت میدونی و خدای خودت...
در آخر روضه دستمال های خشک درون دستش را به سطل زباله انداخت!
نجوا 1:نوشته شده در هشتم محرم سال نود.
نجوا 2:قم دعاتون کردم.ایشاالله دعام کرده باشید...
نجوا 3:و هذا یوم فرحت الی آل زیاد و آل مروانپ بقتلهم الحسین صلوات الله علیه... :(
نجوا 4:التماس دعا...
نجوا 5:...
